V.O.V.O kan je nog laten lachen om een telefoonboek

Wie: V.O.V.O. uit Breedenbroek
Wat: "Als je voelt wat ik voel, dan zeg je niets meer" van Evelien Evers
Waar: Zalencentrum Koenders Breedenbroek
Wanneer: Zaterdag 26 januari 2025
Regie: Eddy van Ee

Je hebt van die mannen die op feestjes of aan de bar moppen vertellen die eigenlijk niet kunnen. Ze zijn te flauw, te voorspelbaar, te seksistisch of op een andere manier te fout. Maar de manier waarop ze die moppen vertellen maakt dat je onwillekeurig toch moet lachen. En omdat iedereen moet lachen schuif je je morele bezwaren aan de kant en lacht van harte mee. Toneelgroep V.O.V.O. heeft dat talent. Het maakt eigenlijk helemaal niet uit welk blijspel ze opvoert, het is altijd ontstellend leuk om naar te kijken. Elk jaar ben ik weer bang dat ik de aankondiging van hun uitvoering mis, maar gelukkig gaat het vaak goed en kan ik weer een avond voluit lachen om hun strapatzen op het toneel. Om me later enigszins beschaamd te realiseren, dat sommige dingen niet kunnen. Maar de onschuldig vrolijke manier waarop V.O.V.O. die dingen brengt maakt dat je weet: hier zit geen kwade bedoeling in. 

Kwaliteiten
De spelersgroep van V.O.V.O. kent veel kwaliteiten. Er zijn er die alles snappen van humor, timing en "dom doen". En als je ze niet kent merk je het wel aan de zaal die opveert als zo'n acteur het podium betreedt. Ik noem een Nardi Geven of een Theo Vinkenvleugel. Maar de acteurs van V.O.V.O. kunnen ook heel goed een gevoelige snaar raken. Anne Wieskamp heeft -jammer genoeg- slechts een bescheiden rol in het stuk, maar haar spel is zo naturel en geloofwaardig menselijk, dat zij daarmee het stuk helemaal in evenwicht brengt. Je zou wensen dat V.O.V.O. eens een serieus toneelstuk op de planken brengt, alleen om zulke spelers eens groots voor het voetlicht te brengen. Ik doe hiermee wel meteen de andere acteurs te kort. Laat het gezegd zijn dat iedereen vanavond deed wat de rol van hen vroeg. En daarmee werd het een heel fijne avond waar de lach hoogtij vierde. 

Tegenvaller
Van het stuk zelf had ik een hogere verwachting. Ik heb de laatste tijd het een en ander van Evelien Evers mogen zien en ik heb me al meer dan eens positief over haar stukken uitgelaten. Evelien weet vaak bijzondere locaties en speciale invalshoeken in haar stukken te verwerken en dat maakt dat ik graag nieuwe stukken van haar zie. Dat dit stuk zich afspeelde in de kantine van een lokaal garagebedrijf maakte dat ik stiknieuwsgierig naar Breedenbroek was afgereisd. De A.I. afbeelding op het programmaboekje versterkte mijn verwachtingen nog meer: een mooie meid in overall, op de rug gezien, in een autogarage met stoere monteurs op de achtergrond. Auto's zweven door de ruimte. Ik kon het verhaal al bijna uittekenen. De gordijnen waren nog gesloten maar ik had het decor al in mijn hoofd. Ik kon daarbij de pauzescènes uit de film "De Marathon" ook niet goed uit mijn hoofd krijgen. Laat maar komen dat decor!
Maar dat viel tegen. Toen de gordijnen geopend waren zaten we toch weer een beetje in een soort huiskamer met drie deuren en een ladenkast. Her en der waren wel wat verwijzingen naar een garage te zien: banden die als bloembakken werden gebruikt en een verzameling dinky toys aan de muur. Her en der hingen reclamebordjes voor olie en bougies, maar dat was het dan ook wel. Misschien had ik ook wel te hoge verwachtingen gehad. 
Erger vond ik het dat Evelien Evers helemaal niet een stuk over een garage had geschreven. Dit stuk ging gewoon over een boerenfamilie met een lastige oma, een boer en boerin, met een paar knechten, een nichtje dat niet helemaal spoort, een malle buurvrouw die ineens rijk is geworden en daarmee ook een beetje idioot (vinden de boeren) en een mooie meid die zomaar aan komt waaien waarmee de boel op hol slaat. Evers heeft alleen de boerderij veranderd in een garage en verder alles bij het oude gelaten. Nou ja, de ontknoping dat de mooie meid al een relatie had met een vrouw, had wel weer iets leuks Evelien Evers-achtigs. Maar verder vond ik het stuk een gemiste kans. 

Is dat erg?
Aan de ene kant niet, want V.O.V.O. kan -wed ik- een telefoongids nog hilarisch voor het voetlicht brengen. Ik kreeg al die bedenkingen ook pas achteraf, toen ik me afvroeg waar het verhaal eigenlijk over gegaan was. Tijdens de avond heb ik me kostelijk vermaakt. Maar er is ook een andere kant en die gaat over het sjabloonmatige van zo'n verhaal. Ik ben er van overtuigd dat het amateurtoneel haar publiek -wil ze dat publiek houden- af en toe moet verrassen met andere verhalen en andere omgevingen. Dat de mensen naar buiten gaan, nog na-lachend van wat ze gezien hebben, maar ook vooral verbaasd over de nieuwe invalshoeken die ze gezien hebben. Verbazing en verwondering zijn ervaringen die mensen graag ondergaan en als ze weten dat ze die bij amateurtoneel kunnen vinden, zal ons dat allemaal goed doen. 

Gelukkig is er ook de regisseur
Het is natuurlijk toeval, maar in de afgelopen paar jaar heb ik minsten drie toneelstukken onder regie van Eddy van Ee gezien, waarin een van de spelers door omstandigheden weggevallen was, waarvoor Eddy op het laatste moment dan inviel. En in alle drie de gevallen slaagde hij daarin met vlag en wimpel. Dat maakt hem al tot een bijzonder regisseur. Maar de stukken van zijn hand zijn altijd levendig en grappig en hebben een lekker tempo. (Jow, we waren om 22.06  uur klaar. Inclusief 2 pauzes! Maar dat is fijn naborrelen!) Dat maakt dat je altijd vol vertrouwen naar een stuk kunt gaan waar zijn naam onder staat. Het is voor V.O.V.O. te hopen dat hij er nog een aantal jaren blijft, want een aantal spelers loopt met de gedachte aan een pensioen terwijl jonge spelers aan de deur staan te rammelen. Hoe fijn is het dan als daar een regisseur aan het werk is die weet wat hij wil en die de vaardigheid heeft om de spelers daar te krijgen waar hij ze hebben wil. En waar ze tot bloei kunnen komen. Vooralsnog blijf ik de voorstellingen van V.O.V.O. met dikke stift in mijn agenda schrijven.