Terug naar de essentie van het amateurtoneel

Wie : Toneelvereniging ‘t Loo
Wat : Zorgbot 2.0 door Henk Roede
Waar : Dorpshuis De Huve Eibergen
Wanneer : 3 maart 2024
Regie : Annie Lammers

Ik kende helemaal niemand. En dat komt niet vaak voor. Maar ik was dan ook ver van huis. Eibergen-centrum is ver van mijn bed. De Huve kende ik wel van heel vroeger, toen ik daar cursussen gaf aan vrijwilligers in het club- en buurthuiswerk. Maar al bestond de naam nog wel, het oorspronkelijke gebouw was lang geleden afgebroken en een nieuw stond daar onontdekt naar me te shinen. Al die onbekendheid gaf me wel alle gelegenheid om alles wat er gebeurde van een afstand te observeren. En die observaties confronteerden me weer eens met de essentie van het amateurtoneel.

Toneelvereniging ‘t Loo bestaat meer dan 30 jaar en is samengesteld uit bewoners van buurtschap Loo, tussen Eibergen en Rekken. Eigenlijk kun je het niet goed aanwijzen op de kaart; het heeft geen kern, geen kerk, geen kroeg. Een verzameling boerderijen tussen velden. Maar het bestaat. Daar is geen twijfel over, want ze hebben een toneelvereniging. En die is springlevend.

Vooraan in de zaal, twee rijen met stoelen waarop briefjes geplakt: “gereserveerd voor een kind”. In de zaal een opvallend jong publiek: jong volwassenen, aanstaande moeders en gezinnen al volledig in werking. Maar ook echtparen die al een tijdje uit de kinderen waren, vriendengroepen en voorzichtig voortschuifelende AOW-ers. Ik denk dat half Loo aanwezig was en dat de andere helft de avond ervoor al was wezen kijken.

‘t Loo speelde Zorgbot 2.0 van Henk Roede. Een stuk met een actueel thema - het tekort aan medewerkers in de zorgsector. Kort: een techbedrijf heeft een zorgrobot ontwikkeld die dit probleem op gaat lossen. Het bejaarde echtpaar Hans en Dinie van Dam zijn de “proefhazen” waar de zorgrobot op wordt uitgeprobeerd. Deze robot, Rosa geheten, wordt afgeleverd en dan begint het verhaal zich te ontrollen.

Marjolein Roerdink speelt deze Zorgbot 2.0 (Versie 1.0 is vroegtijdig ontploft) wonderschoon. Stem en bewegingen zijn in control en fascinerend om te zien en te aanhoren. Ook het echtpaar van Dam is een heerlijk stel, vakkundig gespeeld door Bertus te Raa en Ina Schukkink. Rondom dit drietal ontspint zich het verhaal waarin ook andere thema’s als senioren-uitbuiting door de kinderen, disfunctionerende zorginstellingen en techno-nerds die niets begrijpen van het echte leven aan de orde kwamen. Geen zorg, het kwam allemaal goed, en de boodschap: “Als je wilt dat het beter wordt, zul je toch zelf in actie moeten komen.” sprak me zeer aan. Ach ja, en tussendoor moesten er natuurlijk toch een paar lui dronken worden, daar kom je toch niet onderuit in het amateurtoneel, maar in dit geval hadden ze in de scène erna tenminste een kater. Dat is al weer wat.

Maar heel eerlijk gezegd: daar ging het allemaal niet om. De echte schoonheid van de middag was de verbinding die zo voelbaar was. De halve gemeenschap was komen kijken en had zich enorm vermaakt met leden van deze gemeenschap die maanden hadden gerepeteerd om iets moois op de planken te brengen. En dat was gelukt. Geen grote Kunst, maar een vermakelijke blik op het leven dat we leiden. Kinderen keken naar hun ouders op het toneel, vrienden keken naar vriendinnen en grootouders lachten om hun kleinkinderen. En na afloop klonk uitbundig het enthousiasme over wat er te zien was geweest. Het was geen Kerst, geen Kermis en geen Koningsdag. Het was zomaar een zondagmiddag waarop we bij elkaar kwamen als gemeenschap en voelden: we horen bij elkaar! Een van de essenties van het amateurtoneel.