Doordouwen en volhouden betaalt zich uit

Wie: Toneelgroep Heelweg
Wat: De sleutel ligt onder de mat van Hans van Wijngaarden
Waar: Buurtschapshuus Heelweg-Oost
Wanneer: 9 maart 2024
Regie: Wilma Tankink

Het was er bijna niet meer van gekomen. Toneelgroep Heelweg had al vier jaar niet meer gespeeld en het aantal leden was dusdanig geslonken dat er niet meer verwacht kon worden dat er ooit nog een uitvoering zou komen. Maar voorzitter Johan Hiddink liet het er niet bij zitten en organiseerde een reünie van de jeugdleden van een aantal jaren geleden, en warempel, dat bleek te werken. Nieuwe leden dienden zich aan en welgemoed werd er begonnen aan de repetities voor "De sleutel ligt onder de mat.".

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: die nieuwe leden zijn van de categorie nooit-meer-laten-gaan. Angela van Gelder, Gijs Siebelink en Anne Boekelder straalden een wilde frisheid uit die het stuk heel goed kon gebruiken en die de lach op ieders gezicht toverde. Dat ze door hun aanmelding ook de andere spelers van de groep in de gelegenheid stelden hun kwaliteiten te tonen maakte het allemaal dubbel mooi. Want toneelgroep Heelweg heeft wel een stel spelers om te koesteren.

Het begon allemaal wat stroef, zaterdagavond. Was het onzekerheid? Was het de spanning? Waren ze gewoon de kluts kwijt? Het kan allemaal, feit was dat de souffleuse prominent aan het woord was en van iedereen op het toneel het best te verstaan was. Even vreesde ik voor een moeilijke avond met kromgetrokken tenen, maar na de eerste scène brak het zonnetje door de mist heen en ontspon zich langs de lijnen van het kolderieke verhaal een fijne toneelavond.

Als je meer van mijn recensies hebt gelezen ken je mijn voorkeuren en mijn antipathieën voor bepaalde soorten stukken. Ik baal van die stukken waar voor het vermaak van de mensen in de zaal personages dronken worden, jonge vrouwen aanbeden worden en oudere vrouwen, mensen uit de stad en homo's het moeten ontgelden. Daar was in dit stuk, hoewel het meer dan 22 jaar geleden geschreven is, geen sprake van. Het was een festival van verwarring, misverstanden, vergissingen en dwalingen. Hans van Wijngaarden liet drie groepen mensen slim het toneel opkomen en afgaan zonder dat ze elkaar tegenkwamen en zodoende lange tijd van elkaar geen weet hadden. Allerhande kleine gebeurtenissen grepen op elkaar in en zorgden uiteindelijk voor een vrolijk einde waarin alles op zijn pootjes terecht kwam. Misschien was ik er -na wekenlang ellende en verdriet op de televisie gezien te hebben- ook wel een keer aan toe, aan zo'n stuk waarin alles gewoon goed komt. Waarin je jezelf gewoon even onderdompelt in het gevoel dat dingen ook simpel kunnen zijn. Heerlijk! Die vlucht, weg uit de rauwe werkelijkheid, is een functie van het amateurtoneel, die niet onderschat moet worden. Het is de reden dat het publiek vaak zegt dat ze wel een vrolijk stuk willen, en liever niet zo'n serieus stuk. Kunst is dan om stukken te kiezen die het beste van die twee werelden in zich verenigen. Gelukkig zijn er daar heel veel van.

Toneelgroep Heelweg kan voorlopig even vooruit. En dit stuk biedt hoop voor de toekomst. Ook het aantal bezoekers trouwens, want de zaal zit met zo'n 270 mensen totaal, twee keer gezellig vol. Het is te hopen dat de groep in staat is nog wat meer nieuwe spelers aan zich te binden, waarmee nieuwe theatrale avonturen kunnen worden aangegaan. Met wat moderner repertoire zullen ze ook wel raad weten, en het publiek ook. Dat ze met het Buurtschapshuus de beschikking hebben over een prachtige repetitie- en optreedruimte is goud waard. Voor de sfeer, voor de speelervaring en voor het gevoel ergens thuis te horen. Daar zou je als speler gewoon deel van willen uitmaken.