Diagnose Ons Genoegen 't Woold - Van een 6 naar een 9

Wie : Ons Genoegen Woold
Wat : Stress in Spa en Wellness Hazenberg door Nico Torrenga
Waar : Julianagebouw in Woold
Wanneer : 10 februari 2024
Nog te zien : zondagmiddag 11 februari
Regie : Dirk de Bruijne

Waar moet je beginnen bij zoveel goed nieuws uit het Woold?

Zal ik beginnen bij de nieuwe regisseur die zomaar uit de lucht kwam vallen? Of zal ik beginnen bij de twee nuchtere technici die voor een geweldig geluid en passend licht zorgden? Of bij de spelers die heel energiek en gericht hun typetjes speelden? Of zal ik beginnen bij die nieuwe(!) jonge(!) mannelijke(!) acteur die met zijn spel een andere kracht en een andere kleur meegaf aan het geheel? Waarmee ik ook begin, de optelling van alles gaf een mooie toneelavond waardoor er met optimisme naar de toekomst van toneelvereniging Ons Genoegen kan worden gekeken.

Het charmante zaaltje van het Julianagebouw zat vol. En ik zeg het nog maar eens:  wat zijn buurtschappen met een eigen feestzaal toch onmetelijk rijk! In tal van dorpen geeft de lokale kroeg de geest en maakt plaats voor woonhuizen of appartementen. Daarmee komt het verenigingsleven voor onoplosbare problemen te staan.  En het zijn juist de buurtschappen die van oudsher hun problemen zelf oplosten door feest- en verenigingsgebouwen neer te zetten, die nu spekkoper zijn. Woold, Kotten, IJzerlo, Varsselder, Sinderen... noem maar op. Het zijn de plekken waar de gemeenschap de beschikking heeft over haar eigen voorzieningen die los van de economische wetten van het kapitalisme, overeind blijven. Gestut door het gevoel van samenleven. En het zal helemaal aan de jongeren van nu liggen, met hun opverterende, hedonistische leefstijl, of ook deze gebouwen op termijn in stand zullen blijven. Maar voor nu zijn ze er nog en kunnen we er heel veel plezier aan beleven.

Laat ik dan beginnen bij het begin. De penningmeester (jong, stijlvol) opende het bal met een terugblik op het 100-jarig jubileum en verraste de zaal met een jubileumloterij waar we allemaal gratis aan meededen. Klopt! We hadden allemaal bij de ingang een lootje meegekregen en eigenlijk niet nagedacht waarom. Hierom dus. We maakten kans op een mooie prijs. Sympatiek begin van de avond; iedereen had het bekende cijferpapiertje al in de hand. Maar we werden bij de neus genomen en werden toch allemaal winnaar. Want de prijs -nummer 14- ging naar een dame die met haar vriendin achter in de zaal zat. Meteen was door hun gedrag en stemgebruik duidelijk dat die bij het spel hoorden. De 2 dames wonnen een weekje wellnesscentrum. Het toneelstuk was begonnen.

De schrijver van het stuk Nico Torrenga schrijft sinds 2015 en heeft in die tijd 38 toneelstukken geschreven en een paar boeken. Dan weet je wel, daar hoeven we niet heel erg veel van te verwachten. Er zullen wel een paar vertalingen uit het Gronings naar  het Nederlands en vice versa tussen zitten, maar dan nog. Eigenlijk zou je aan zulke stukken niet moeten beginnen. Daar zit nooit enige finesse, orginaliteit, verrassing of gelaagdheid in. Wil je het publiek daarmee toch vermaken, dan ligt dat voor de volle 100% aan de spelers en de regisseur. En laten die nou bij Ons Genoegen helemaal top zijn!

Ik schreef het al: Dirk de Bruijne, de nieuwe regisseur kwam uit de lucht vallen. Dat was misschien wat hoog, maar Terschelling komt toch al aardig in de buurt. Op dat prachtige eiland had hij ook de regie gedaan bij verenigingen (er zijn er daar drie!) maar toen hij in Woold kwam wonen was hij eigenlijk niet van plan geweest te gaan regisseren. In eerste instantie reageerde hij ook niet toen hij een oproep daartoe zag. Maar toen er een maand later nog steeds geen regisseur was gevonden, voelde hij een taak en meldde zich aan. En dat is goed nieuws voor ons allemaal. Voor de spelers omdat nieuwe ogen altijd dwingen. Spelers willen niet onderdoen voor de regisseur en andersom eigenlijk ook niet. Dat zijn de beste jaren van zo'n samenwerking. Een van de redenen dat ik graag zou zien dat regisseurs die werkzaam zijn in de Achterhoek, minimaal elke 4 jaar met elkaar van vereniging ruilen. Moet je eens zien hoe het spelniveau daarvan zou stijgen! En gisteravond was dat ook te merken. Wat een energie, wat een fysiek, wat een vormgeving en wat een humor! Allemaal voortkomend uit wat de nieuwe regisseur los kon maken uit de talenten van de spelersgroep.

Dat is een kleine groep, maar met 15 spelende leden in een egale leeftijdsopbouw is Ons Genoegen een gezonde vereniging waar ook jongere spelers zich snel thuis zullen kunnen voelen. Bas Ubbink is zo'n jonge speler die nieuw is bij de groep. Het verhaal gaat dat hij daartoe met de nodige borrels is overgehaald, maar dat is een gebruik waarmee in onze Gouden Eeuw ook jongemannen tot de Grote Vaart werden verleid, en zie eens wat daaruit is voortgekomen! Sommige doelen heiligen nu eenmaal de middelen. Bas had zijn hele vriendengroep uitgenodigd en zij roerden zich op de best mogelijke manier tijdens en na de voorstelling. Ik hoop van harte dat Bas blijft, want hij en zijn vrienden zijn een verrijking voor Ons Genoegen en ik denk ook andersom. 

Laat ik dan ook het dragende duo van de voorstelling noemen. De prijswinnende dames  Truida en Aaltje (Rianne Blekkink en Karen ten Hagen) die zo'n mooie, constante inbreng in deze avond. Met hun specifieke, scherpe stemmen en hun karakteristieke lachjes legden zij het fundament van het succes. Een fundament overigens waar Mario Navis zich in zijn dubbelrol van Joris en Floris meer dan uitstekend op kon bewegen. Tenslotte is het terecht om ook de twee overige spelers te noemen. Fred  Kruisselbrink verstaat zijn vak en gaf de zorgmijdende maar drankzoekende Peter Smid met zijn mimische vaardigheden levendig vorm. Wendy Mennink zal mij in haar fitness-outfit inclusief tutuutje altijd bij blijven omdat die zo schril afstak bij de rest van haar karakter, de wat nurkse, in zichzelf gekeerde en mobieltje-gerichte Geertje Straatman.

De avond werd heel prettig afgesloten aan de bar. En dat kon ook omdat Ons Genoegen elk bedrijf wist terug te brengen tot een half uur spel. En in plaats van de in deze contreien gewoonlijke 2 pauzes van een half uur werd er één pauze van 20 minuten gehouden, zodat we strak om 22.15 uur een glas wijn konden nuttigen. En zo hoort het ook.